Kas – Kerkhof der Ambitie

Kas. De lokale Turkse bevolking zegt dat wanneer je er het water hebt gedronken en de lucht hebt opgesnoven, je er zeker weten terugkomt. De lokale Britse bevolking, want die heb je er ook, zegt dat Kas een kerkhof is van ambitie. Zodra je er aankomt heb je geen enkele behoefte om ooit nog iets uit te voeren of weg te gaan. Ik heb ondervonden dat zowel de Turken als de Britten gelijk hebben in hun gezegdes.

Na 16 weken stage heb ik de UNHCR gedag gezegd. Een week eerder dan in mijn contract stond, maar mijn leidinggevende is warrig genoeg om het niet op te merken, en inmiddels bevolkten 15 meisjes het kantoortje bedoeld voor 3 personen, dus mijn werkkracht was ook niet uiterst nodig. Ik droom nog steeds over nutteloze opdrachten en schreeuwende leidinggevenden maar wat een goed gevoel is het om niet meer op kantoor te zijn!

Ik heb al mijn koffers gepakt en besloten weer naar Kas af te reizen. Ja inderdaad, ik had het lokale water gedronken… Het is moeilijk te omschrijven waarom ik, reislustig typ, weer naar dezelfde plek ben afgereisd, maar het is een gevoel. Een veilig dorp: nauwelijks verkeer, geen stoplichten, geen stranden (wat heel veel toeristen scheelt!), geen vervelende Turkse mannen, geen opdringerige winkeleigenaren en restauranthouders. Maar ook geen problemen met het dragen van zomerkleding. En dat liet ik in Ankara wel uit mn hoofd! Gewoon rust, niks aan je hoofd. En binnen een mum van tijd word je opgenomen binnen de lokale gemeenschap in Kas, kennen ze je gezicht, maken ze een praatje. Waarschijnlijk alles wat ik gemist heb in een grote stad als Ankara.

Natuurlijk had ik ook deze keer veel plannen voor mijn reisje naar het zuiden van Turkije. Ik zou langs de kust trekken, Oudgriekse steden bezoeken, watervallen bekijken etc. Maar ook de Britten hadden gelijk. Kas is een kerkhof van ambitie. Ik kon mezelf er simpelweg niet toe zetten weg te gaan. Wel heb ik nog wat dagtripjes gemaakt. Heerlijk gehiked langs de rotsige kust, door olijfboomgaarden en over paadjes waar je niemand tegenkomt en niets anders hoort dan tjilpende krekels. En natuurlijk veel gedoken, want de zee is in deze tijd van het jaar toch de beste plek om de hitte te ontvluchten. Weer veel zeeschildpadden gezien! Begon ze bijna normaal te vinden….

Vannacht teruggereisd vanuit Kas naar Ankara om mijn bagage op te halen, en nu wacht ik de nachtbus naar Istanbul af. Morgen vliegt mijn vriendinnetje Jet naar Istanbul en gaan we nog 10 dagen door Turkije trekken. Trekken ja, want Kas staat niet op onze reisplanning!

Zie jullie weer over 10 dagen!!

Voor de laatste keer liefs uit Ankara,

Elga