Even uitblazen
Door: Elga
Blijf op de hoogte en volg Elga
29 Mei 2008 | Turkije, Ankara
Lieve mensen, wat een tijd geleden alweer. Je zou bijna denken dat ik het druk heb…. Dat is op het moment ook zo maar als het goed is duurt dat niet lang meer. Daarover zo meer.
Eerst eens vertellen over mijn avonturen buiten Ankara. Drie weken geleden vroeg Irem (de Turkse verloofde van mijn huisgenoot) of ik mee wilde op een bustrip naar de Zwarte Zeekust met haar familie. Uiteraard nooit de kans laten schieten op een uitje in een vreemd land, dus ik heb meteen toegezegd. Wat precies de details rondom deze dagtocht waren vergat ik te vragen, en het was dan ook even afzien toen bleek dat we om 4.45 uur van huis weg moesten. Wachtend op de bus (die uiteraard Turkse stijl een uur later aankwam) werd me duidelijk dat het uitje georganiseerd was voor cursisten van een Engelse taalcursus. En natuurlijk had daarom rond 6 uur ’s ochtends al gauw een groepje mensen zich om mij heen geschaard om ‘te oefenen.’ Ik hoef de meeste van jullie niet uit te leggen dat ik GEEN ochtendmens ben… “What is your name?” “Do you like…?” Snel probeer ik te doen alsof ik slaap. Ja sorry. Dus gaat de docent maar weer met ze aan de slag. “You have beautiful ees!” roept ze blij uit, terwijl het landschap zich aan ons voorbij trekt. Huh? Wat zegt ze nou? Nogmaals, nee ik had me niet vergist: “You have beautiful ees.” “Eyes” brom ik, en gauw probeer ik verder te slapen.
Amasra, een stadje aan de Zwarte Zeekust, is de eindbestemming van onze interessante busreis (lievelingsbezigheid van Turken is dansen in het gangpad van de bus, bochtige bergweg of niet) en is een mooi rustig plaatsje dat nog niet ontdekt is door westerse toeristen. Je kan er wandelen binnen de oude stadsmuren, vis eten en genieten van het prachtige uitzicht over zee. Een geslaagde tocht, ik begin eindelijk in te zien waarom alle Turken Ankara zo verschrikkelijk lelijk vinden: het is buiten Ankara gewoon ontzettend mooi!
Stage heeft een absoluut dieptepunt bereikt. Vorige week ging geen dag voorbij of ik werd keihard uitgekafferd. Goed, na een uur komt mn baas altijd met hangende pootjes zijn excuses aanbieden, maar die schreeuwpartijen hakken er bij mijn gemoedstoestand zeker wel in. En dus heb ik de bus gepakt. Weg van Ankara. Weg van kantoor. 14 uur verderop heb ik me in een hostelletje aan de Middellandse Zeekust genesteld en uitgeblazen. Heerlijk, wat deed me dat goed. Heb een advanced duikcursus gevolgd en zeeschildpadden van dichtbij mogen bewonderen (dat is me zelfs in Thailand niet gelukt!). Verder heb ik lekker boekjes gelezen op het balkon en aan het strand, ben ik wegwijs gemaakt in de Turkse keuken door de duikinstructeur (de echte Turkse keuken bleek ik tot nu toe nog niet geproefd te hebben, wat me niet verbaasd want onze kantoorchef kookt elke dag hetzelfde) en heb ik gefeest met mijn nieuwbakken Britse buddies. Kas, het kustplaatsje waar ik me bevond, is niets van wat je je voorstelt bij een Turkse badplaats. Het is een klein dorpje zonder opdringerige Turkse mannen, agressieve restauranthouders of stranden met dikke Duitsers. Een Grieks eiland ligt pal voor de kust, op maar 7 km afstand. Had natuurlijk graag de oversteek willen maken maar kamp nog steeds met illegaliteit :) dus dat zat er niet in.
Inmiddels ben ik weer terug op Ankarase bodem en heb ik goede voornemens voor hoe ik de rest van mijn verblijf zo aangenaam mogelijk kan maken. Ben momenteel nog druk met de organisatie van een sponsorloop op de Amerikaanse militaire basis in Ankara, maar als die na het weekend achter de rug is, ga ik net als mijn Turkse collega’s op mn gat zitten. Geen initiatieven meer, gewoon wachten tot je iets gevraagd wordt. Want dat was t probleem. Elke keer was er gedonder omdat ik te enthousiast aan het werk ging. Voor elke druk op de knop moet je om toestemming vragen, ik kwam steeds alweer met het eindproduct aanzetten. Niet gek als je het totaalproduct al 10 keer gemaakt hebt. Maar goed.. het wordt niet gewaardeerd. Dus vooral niks leren, dom doen en afwachten, dan moet ik t makkelijk nog een maand volhouden bij de UNHCR. En misschien de laatste week nog weer vakantie opnemen. Want Turkije als vakantieland is gewoon super!
Liefs Elga
Eerst eens vertellen over mijn avonturen buiten Ankara. Drie weken geleden vroeg Irem (de Turkse verloofde van mijn huisgenoot) of ik mee wilde op een bustrip naar de Zwarte Zeekust met haar familie. Uiteraard nooit de kans laten schieten op een uitje in een vreemd land, dus ik heb meteen toegezegd. Wat precies de details rondom deze dagtocht waren vergat ik te vragen, en het was dan ook even afzien toen bleek dat we om 4.45 uur van huis weg moesten. Wachtend op de bus (die uiteraard Turkse stijl een uur later aankwam) werd me duidelijk dat het uitje georganiseerd was voor cursisten van een Engelse taalcursus. En natuurlijk had daarom rond 6 uur ’s ochtends al gauw een groepje mensen zich om mij heen geschaard om ‘te oefenen.’ Ik hoef de meeste van jullie niet uit te leggen dat ik GEEN ochtendmens ben… “What is your name?” “Do you like…?” Snel probeer ik te doen alsof ik slaap. Ja sorry. Dus gaat de docent maar weer met ze aan de slag. “You have beautiful ees!” roept ze blij uit, terwijl het landschap zich aan ons voorbij trekt. Huh? Wat zegt ze nou? Nogmaals, nee ik had me niet vergist: “You have beautiful ees.” “Eyes” brom ik, en gauw probeer ik verder te slapen.
Amasra, een stadje aan de Zwarte Zeekust, is de eindbestemming van onze interessante busreis (lievelingsbezigheid van Turken is dansen in het gangpad van de bus, bochtige bergweg of niet) en is een mooi rustig plaatsje dat nog niet ontdekt is door westerse toeristen. Je kan er wandelen binnen de oude stadsmuren, vis eten en genieten van het prachtige uitzicht over zee. Een geslaagde tocht, ik begin eindelijk in te zien waarom alle Turken Ankara zo verschrikkelijk lelijk vinden: het is buiten Ankara gewoon ontzettend mooi!
Stage heeft een absoluut dieptepunt bereikt. Vorige week ging geen dag voorbij of ik werd keihard uitgekafferd. Goed, na een uur komt mn baas altijd met hangende pootjes zijn excuses aanbieden, maar die schreeuwpartijen hakken er bij mijn gemoedstoestand zeker wel in. En dus heb ik de bus gepakt. Weg van Ankara. Weg van kantoor. 14 uur verderop heb ik me in een hostelletje aan de Middellandse Zeekust genesteld en uitgeblazen. Heerlijk, wat deed me dat goed. Heb een advanced duikcursus gevolgd en zeeschildpadden van dichtbij mogen bewonderen (dat is me zelfs in Thailand niet gelukt!). Verder heb ik lekker boekjes gelezen op het balkon en aan het strand, ben ik wegwijs gemaakt in de Turkse keuken door de duikinstructeur (de echte Turkse keuken bleek ik tot nu toe nog niet geproefd te hebben, wat me niet verbaasd want onze kantoorchef kookt elke dag hetzelfde) en heb ik gefeest met mijn nieuwbakken Britse buddies. Kas, het kustplaatsje waar ik me bevond, is niets van wat je je voorstelt bij een Turkse badplaats. Het is een klein dorpje zonder opdringerige Turkse mannen, agressieve restauranthouders of stranden met dikke Duitsers. Een Grieks eiland ligt pal voor de kust, op maar 7 km afstand. Had natuurlijk graag de oversteek willen maken maar kamp nog steeds met illegaliteit :) dus dat zat er niet in.
Inmiddels ben ik weer terug op Ankarase bodem en heb ik goede voornemens voor hoe ik de rest van mijn verblijf zo aangenaam mogelijk kan maken. Ben momenteel nog druk met de organisatie van een sponsorloop op de Amerikaanse militaire basis in Ankara, maar als die na het weekend achter de rug is, ga ik net als mijn Turkse collega’s op mn gat zitten. Geen initiatieven meer, gewoon wachten tot je iets gevraagd wordt. Want dat was t probleem. Elke keer was er gedonder omdat ik te enthousiast aan het werk ging. Voor elke druk op de knop moet je om toestemming vragen, ik kwam steeds alweer met het eindproduct aanzetten. Niet gek als je het totaalproduct al 10 keer gemaakt hebt. Maar goed.. het wordt niet gewaardeerd. Dus vooral niks leren, dom doen en afwachten, dan moet ik t makkelijk nog een maand volhouden bij de UNHCR. En misschien de laatste week nog weer vakantie opnemen. Want Turkije als vakantieland is gewoon super!
Liefs Elga
-
29 Mei 2008 - 20:01
Mijntje:
Wouw Ell!
Wat fantastisch maar weer! Jeetje meis wat een foto's, om jaloers op te worden. helaas dat initiatiefrijk zijn in turkije niet zo'n geschenk is. Ik ben daarentegen wel trots op je!
Meis, ookal wens ik je nog veel plezier, ik heb ook heuuul veel zin om je weer te zien!
Hele dikke kus van Mijn -
29 Mei 2008 - 20:22
Elga:
Hoihoi!
Ziet er goed uit die foto's! Hoop dat je het allemaal nog even vol gaat houden daar, maare... anders ga je gewoon weer naar het strand ;-)
x -
30 Mei 2008 - 06:59
Jet:
You go girl! Lekker genieten van die tijd en je niet op je kop laten zitten, nergens voor nodig. Super mooie fotos trouwens! Kon al bijna niet meer wachten om ook die kant uit te komen, nu is het nog erger. (loop al de hele tijd tijdens het veldwerk hier te bedenken: oh dit moet ik nog even halen voor Turkije en dat moet ik niet vergeten.. :) ).
Hier gisteravond ook relaxed: alleen studenten in huis, de anderen (postdocs) waren uit eten gegaan (pizzeria). Zouden ze vaker moeten doen. Wij hebben film gekeken met warme brownies en ijs :).
Opeens zie ik het hier wel weer even zitten ;).
Hang in there girl!
x jet -
30 Mei 2008 - 09:40
Vera:
happy :D sit back & relaxen dan maar, en je zo min mogelijk aantrekken van budbazen ;) en wat gaaf dat je ook nog gedoken hebt! Ja maak ons maar weer jaloers met die mooie plaatjes hehe. you go girl daaro! kus Vera -
30 Mei 2008 - 13:16
Lien:
El, wiefke, je maakt me jaloers! Ik krijg heel veel zin om te kijken hoe ik binnen 24 in Kas kan komen! xxx (thanks voor je kaartje, reactie volgt; hou je brievenbus in de gaten)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
