It's a small world after all
Door: Elga
Blijf op de hoogte en volg Elga
10 Mei 2010 | Peru, Lima
Dat de wereld eigenlijk maar klein is, dat had ik al ontdekt. Immers, je kunt met het vliegtuig zo overal komen mits er geen vulkaanas ronddwarrelt. Maar dat de wereld ZO klein is… dat had ik niet zo snel verwacht. Op weg naar de ambassade zie ik opeens een bekend gezicht… En jawel het was Lija, een meisje uit Marum, het dorp waar ik ben opgegroeid! Supergezellige middag gehad met haar en haar vriendinnen. Toch stiekem leuk om in een vreemde nieuwe stad een vertrouwd gezicht te ontdekken.
Bij de Nederlandse ambassade werd ik met open armen ontvangen, hoewel ik me toch ietwat ongemakkelijk voelde bij de traditionele Peruaanse groet: meteen zoenen bij het voorstellen..! Die Zuid-Amerikanen laten er geen gras over groeien, haha ;) Op straat ook niet trouwens. Menig man begint spontaan te zingen als ik langsloop. Heb ook een nieuwe overlevingsstrategie: als ik mn blonde haren losgooi dan stoppen spontaan alle auto’s en kan ik oversteken :D
Van de ambassade kreeg ik een brief waarmee ik toegang krijg tot de gevangenis. Gisteren dus vertrokken naar Santa Monica, prision de mujeres. Mijn god wat was ik zenuwachtig! Eenmaal op straat heb ik er zeker over gedacht om terug te keren naar mn appartement. De taxichauffeur complimenteert me echter meteen met mijn kleding (ik heb me voor de gelegenheid in een verplichte rok gehesen) dus ik weet dat ik er klaar voor ben. Bij de gevangenis staat een lange rij. Ik heb ook de meest ongeschikte dag uitgekozen voor een eerste bezoek: het is namelijk Moederdag… Een dame die moederdagartikelen probeert te slijten begint meteen een heel verhaal over mijn tas die niet mee naar binnen mag. Shit ja, zoiets had ik wel verwacht ja. Goed opletten dus hoe de andere vrouwen het aanpakken. Plastic tassen mogen klaarblijkelijk wel. Als het maar doorzichtig is.
10 minuten gaan voorbij. Peruanen zijn erg slecht in rijen, staan te dringen en schreeuwen om aandacht van de bewakers. Ik wacht met een vriendelijke glimlach af. Hoe lang kunnen ze de vriendelijke blonde reus negeren? Uiteindelijk komt een bewaakster me helpen. Een lieve, zo leer ik later van de gedetineerde vrouwen, die zich bekommert om de buitenlanders. Ze neemt mn tas aan, zet me in de juiste rij, en zorgt ervoor dat ik mn stempels krijg. Dit betekent op elke arm 2 stempels (waaronder 1 van een huis en 1 van een boom…) en gemerkt met watervaste stift. 3 rijen volgen. Ik moet mijn paspoort inleveren, mijn meegebrachte spullen worden gecontroleerd en ik word gefouilleerd. Omdat de bewakers zoveel plezier hebben in het proeven van de Nederlandse drop komt mijn interviewrecorder wonder boven wonder mee naar binnen. Helaas heb ik hem vandaag nog niet gebruikt.
Binnen is het druk. In de gevangenis voor 800 vrouwen schijnen zo’n 1200 vrouwen vast te zitten. Tel daar de visite bij op en het is bomvol. De binnenplaats is bezaaid met tafeltjes en parasols en het ziet er, naar omstandigheden, gezellig uit. In totaal ontmoet ik 7 Nederlandse vrouwen. Sommige komen alleen maar even gedag zeggen, uit beleefdheid. Er zijn er ook die helemaal niet langskomen omdat ik ‘van de reclassering ben.’ Oei, das niet mooi! Ik probeer de vrouwen die wel gekomen zijn ervan te overtuigen dat ik maar gewoon een student ben en hoop ze te strikken voor een interview. Mijn gevoel zegt dat ze niet laaiend enthousiast zijn, maar goed, niemand heeft gezegd dat onderzoek doen makkelijk is. Voor aanstaande dinsdag heb ik de eerste 2 interviews gepland staan.
Verder heb ik het gevoel dat ik niet alles binnen dit onderzoek even goed heb aangepakt. Een deel van de respondenten zit niet meer vast in de gevangenis maar mag Peru nog niet verlaten: zij zullen zeer waarschijnlijk ergens door Lima zwerven. Eens in de 2 maanden komen deze Nederlandse vrouwen zich melden bij de ambassade en je raadt het al… die zijn dus net geweest :( De ambassade heeft geen contactgegevens dus of ik deze vrouwen ooit zal gaan vinden??! Ach… de wereld is klein, is het niet? Misschien loop ik ze nog wel ergens tegen het lijf :)
Bij de Nederlandse ambassade werd ik met open armen ontvangen, hoewel ik me toch ietwat ongemakkelijk voelde bij de traditionele Peruaanse groet: meteen zoenen bij het voorstellen..! Die Zuid-Amerikanen laten er geen gras over groeien, haha ;) Op straat ook niet trouwens. Menig man begint spontaan te zingen als ik langsloop. Heb ook een nieuwe overlevingsstrategie: als ik mn blonde haren losgooi dan stoppen spontaan alle auto’s en kan ik oversteken :D
Van de ambassade kreeg ik een brief waarmee ik toegang krijg tot de gevangenis. Gisteren dus vertrokken naar Santa Monica, prision de mujeres. Mijn god wat was ik zenuwachtig! Eenmaal op straat heb ik er zeker over gedacht om terug te keren naar mn appartement. De taxichauffeur complimenteert me echter meteen met mijn kleding (ik heb me voor de gelegenheid in een verplichte rok gehesen) dus ik weet dat ik er klaar voor ben. Bij de gevangenis staat een lange rij. Ik heb ook de meest ongeschikte dag uitgekozen voor een eerste bezoek: het is namelijk Moederdag… Een dame die moederdagartikelen probeert te slijten begint meteen een heel verhaal over mijn tas die niet mee naar binnen mag. Shit ja, zoiets had ik wel verwacht ja. Goed opletten dus hoe de andere vrouwen het aanpakken. Plastic tassen mogen klaarblijkelijk wel. Als het maar doorzichtig is.
10 minuten gaan voorbij. Peruanen zijn erg slecht in rijen, staan te dringen en schreeuwen om aandacht van de bewakers. Ik wacht met een vriendelijke glimlach af. Hoe lang kunnen ze de vriendelijke blonde reus negeren? Uiteindelijk komt een bewaakster me helpen. Een lieve, zo leer ik later van de gedetineerde vrouwen, die zich bekommert om de buitenlanders. Ze neemt mn tas aan, zet me in de juiste rij, en zorgt ervoor dat ik mn stempels krijg. Dit betekent op elke arm 2 stempels (waaronder 1 van een huis en 1 van een boom…) en gemerkt met watervaste stift. 3 rijen volgen. Ik moet mijn paspoort inleveren, mijn meegebrachte spullen worden gecontroleerd en ik word gefouilleerd. Omdat de bewakers zoveel plezier hebben in het proeven van de Nederlandse drop komt mijn interviewrecorder wonder boven wonder mee naar binnen. Helaas heb ik hem vandaag nog niet gebruikt.
Binnen is het druk. In de gevangenis voor 800 vrouwen schijnen zo’n 1200 vrouwen vast te zitten. Tel daar de visite bij op en het is bomvol. De binnenplaats is bezaaid met tafeltjes en parasols en het ziet er, naar omstandigheden, gezellig uit. In totaal ontmoet ik 7 Nederlandse vrouwen. Sommige komen alleen maar even gedag zeggen, uit beleefdheid. Er zijn er ook die helemaal niet langskomen omdat ik ‘van de reclassering ben.’ Oei, das niet mooi! Ik probeer de vrouwen die wel gekomen zijn ervan te overtuigen dat ik maar gewoon een student ben en hoop ze te strikken voor een interview. Mijn gevoel zegt dat ze niet laaiend enthousiast zijn, maar goed, niemand heeft gezegd dat onderzoek doen makkelijk is. Voor aanstaande dinsdag heb ik de eerste 2 interviews gepland staan.
Verder heb ik het gevoel dat ik niet alles binnen dit onderzoek even goed heb aangepakt. Een deel van de respondenten zit niet meer vast in de gevangenis maar mag Peru nog niet verlaten: zij zullen zeer waarschijnlijk ergens door Lima zwerven. Eens in de 2 maanden komen deze Nederlandse vrouwen zich melden bij de ambassade en je raadt het al… die zijn dus net geweest :( De ambassade heeft geen contactgegevens dus of ik deze vrouwen ooit zal gaan vinden??! Ach… de wereld is klein, is het niet? Misschien loop ik ze nog wel ergens tegen het lijf :)
-
11 Mei 2010 - 05:32
Mijn:
ELLL!!!!!!!!! -
11 Mei 2010 - 05:50
M-Anne:
Elg, ik mis je nu al..
Geen gerommel in de kast naast me, geen 'nachtdienst'-briefjes op de deur, niemand die de strijkplank wil gebruiken, zelfs de vuilniszakken zijn we n weekje vergeten. ;-) Het is hier veel te stil.. Tof om je blog te lezen. Ik zal voor je duimen, voor n paar goede interviews.. liefs -
11 Mei 2010 - 06:58
Dees:
Wat een geweldig verhaal weer El!:D Ben trots op je! Ik weet niet of ik het allemaal zou durven!Succes daar aan de andere kant van de wereld en buit je blonde haartjes maar lekker uit!;)K kijk uit naar je volgende verhaal! Liefs! -
11 Mei 2010 - 08:10
Lien:
Niet sip zijn El! Je eerste twee interviews heb je immers in de pocket. Wie weet, als die vrouwen merken dat het niet zo eng is, komt de rest ook wel over de brug!
En die stempels van een huis en een boom...ik vind het heel logisch ;) -
11 Mei 2010 - 08:36
Jet:
Goed bezig el! x -
11 Mei 2010 - 08:50
Nynke:
Peruanen zijn slecht in het in de rij staan? Probeer eens in een nederlandse bus te komen! :-)
Hou ons op de hoogte. Ik geniet van je verhalen en vind het geweldig dat je dit allemaal doet! -
11 Mei 2010 - 09:26
Kris En Ruup:
Hey zus,
Mooi dat je binnen hebt weten te komen in het gevang. En nog mooier dat je er ook weer uit bent geraakt :-)
Wat een heerlijke vrijpostigheid van die Zuid-Amerikanen zeg, zoenen bij kennismaking: Echt 10X niets voor Ellie natuurlijk. Ach, nog maar 5 weekjes en dan kun je weer lekker op z'n Hollands afstand houden!
Dikke kus X -
11 Mei 2010 - 12:56
Vera:
nice avontuur El! spannend hoor, ah dat vertrouwen win je nog wel.. wanneer ga je weer? en hoe ist met je spaans??? red je je een beetje? of is Lima al genoeg gewend aan toeristen (niet dat ik jou daarmee over een kam wil scheren ;)) dat in het Engels ook best gaat?
kus! -
11 Mei 2010 - 15:42
Go:
Hihi, de Grote Vriendelijke Reus, daar kom je voorlopig niet meer vanaf...
Je bent wel een held. Bij jou klinkt een gevangenisbezoekje als een leuk dagje uit. En die vrouwen weet je vast te strikken. Lekker blijven lachen. Wie negeert nou de GVR? -
11 Mei 2010 - 16:33
Inge:
O wat weer een heerlijk verhaal we verheugen ons op de volgende....goede overlevingsstrategie trouwens gaat bij mij niet lukken. -
11 Mei 2010 - 17:41
Griet:
het is weer vanouds Elga!!
ik heb alweer gelachen om je ervaringen.
Spannend hoor!!
Ik begrijp je moet de tijd nemen/hebben om vertrouwen te krijgen.
Jouw respondenten hebben veel verloren om zomaar "overstag" te gaan.
Toch heel veel succes en het gaat lukken!!
lief Griet -
14 Mei 2010 - 21:10
Anneke:
Hallo Elga
Wat fijn voor jouw dat je een bekende bent tegen gekomen ,wat jij al schrijft de wereld is klein .Nu maar hopen dat die dames wat enthousiast zijn /worden en met jou in gesprek gaan ,maar worden deze dames misschien bedreigd ?Dat kan een reden zijn dat ze daarom zich niet durven uiten. Heel veel succes ,ik lees met veel plezier jouw belevenissen .
Lieve groet Anneke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
