Als vluchteling in Turkije

Hoi lieve mensen,

Ook in Turkije vliegt de tijd: mijn eerste maand in Ankara zit er alweer op en zo ook een kwart van mijn stage. Uiteraard heb ik wel weer het een en ander meegemaakt wat ik graag met jullie wil delen.

Zo raapte ik twee weken geleden al mijn moed bij elkaar en vertrok per taxi naar de vreemdelingenpolitie. Ik moest mij binnen 30 dagen melden om een verblijfsvergunning te regelen. Ik bleef het echter uitstellen omdat ik van mijn huisgenoot en collega Ralph al had vernomen dat het alles behalve makkelijk zou worden. 4 keer moest hij in totaal langsgaan voordat het verblijfsvergunning geregeld was, en dus keek ik niet echt uit naar dit bezoek. Ik was dan ook opgelucht toen een Turks/Nederlandse dame die ook bij ons woont, tijdens het ontbijt aanbood met mij mee te gaan. “Dat gaat helemaal goed komen,” verzekerde ze mij.

Met een stapel paperassen voorzien van handtekeningen gingen we op pad. Bij het politiebureau aangekomen ging alles volkomen langs mij heen. Mijn huisgenoot deed het woord: maakte grapjes, deed boos, rende van hot naar her voor stempels, smeekte en lonkte, maar het eindresultaat was onverbiddelijk: er miste een document van NIHA (de organisatie die mijn stage heeft geregeld). Gelukkig bood mijn huisgenoot aan de volgende dag het ontbrekende document langs te brengen zodat ik naar mijn werk kon gaan. Verward door alle gebeurtenissen, ik had immers totaal niet kunnen volgen wat er op dat politiebureau gebeurde, keerden wij huiswaarts.

Toen ik de volgende dag thuiskwam van mijn werk trof ik een beduusde huisgenote aan. In tranen vertelde ze me wat er was gebeurd. Het bleek het verkeerde document te zijn geweest dat zij had meegebracht, en dus werd mijn verblijfsvergunningsaanvraag doorgestuurd naar het Turkse Ministerie van Binnenlandse Zaken. Die ligt nu dus daar en het is onbekend hoe lang de aanvraag nu gaat duren. Het kan een maand zijn, maar ook twee of drie. De kans bestaat dus dat ik over twee maanden het land word uitgezet..! Een onzekere situatie die me in doet zien hoe vluchtelingen zich voelen als zij asiel aanvragen in een vreemd land. En ik ben nu dus een van hen… Ik ben en blijf gelukkig een nuchtere Groningse en vertrouw erop dat alles goed gaat komen. So no stress.

Ook heb ik mijn eerste aardbeving gemist. Gemist ja. “Elga! Heb je het gevoeld?” “Heb ik wat gevoeld?” “Die aardbeving vanochtend, werd echt zowat mn bed uit getrild,” antwoordt mijn huisgenoot. Ik denk diep na over waar ik me die ochtend bevond. Ik had rustig wat in de bibliotheek zitten lezen en… verrek! Ik herinner me inderdaad dat mijn tafel stond te schudden. Maar ik dacht dat iemand keihard met de voordeur sloeg en heb er verder dan ook geen acht op geslagen. 4.4 op de Schaal van Richter en Elga heeft ’t weer gemist... Shit zeg!

Mijn stage is een beetje als een kapotte douche: dan weer is het water heet, dan weer komt er alleen nog maar koud water uit. Wat ik bedoel te zeggen is dat ik me soms ontzettend verveel op mn stageplaats. Mijn baas heeft afgelopen week een vierde stagiaire aangenomen, wat betekent dat we de schaarse middelen die er zijn (slechts 2 computers met internet) moeten delen. Dit is vrijwel onmogelijk, wat tot gevolg heeft dat ik het grootste deel van de dag zit te niksen. Erg frustrerend! Aan de andere kant heb ik een paar projectjes opgezet en als die even goed lopen, dan vind ik het weer helemaal geweldig en zie ik weer het nut in van mijn stageplek. Het interactieve spel voor scholieren dat ik aan het organiseren ben is nog steeds niet van start gegaan, maar ik ga woensdag langs op een middelbare school die interesse heeft. Hopelijk gaat het dan eindelijk beginnen! Verder ga ik les geven aan basisschoolleerlingen over vluchtelingen en knutsel ik inmiddels elke woensdagmiddag met vluchtelingen van mijn leeftijd. Ook ben ik aan t kijken of ik misschien via een andere organisatie engelse les kan gaan geven aan vluchtelingen, want vervelen is niet mijn ding en ook wil ik graag wat meer met onze doelgroep in contact komen.

Mijn vrije tijd is wel goed gevuld. Zo zijn we op 2e Paasdag met het hele huis naar een Nationaal Park buiten Ankara geweest om te gaan wandelen. Ik had eigenlijk helemaal geen vrij met Pasen aangezien dit een Islamitisch land is, maar na een telefoontje naar mijn baas op zondagmiddag was het al geregeld. Dat is wel erg relaxed aan werken in Turkije! En dus stapten wij om half 8 ’s ochtends met zn allen in een busje en lieten we de stad achter ons. Wat geweldig om eens in een Turks dorpje rond te lopen en wat van de natuur te zien! Helaas bleek Jac, directeur van het NIHA, een nogal avontuurlijke route te hebben uitgestippeld en zo kwam het dat er al gauw meerderen van ons plat in de modder lagen, vastgrijpend aan een boom om maar niet in de diepte van de helling te storten waarop wij ons bevonden. Stoïcijns stapte Jac door met flinke pas, terwijl wij op onze gympen, laarsjes etc. achter hem aan ploeterden. Een ontspannende wandeling was het dus niet bepaald, maar het was heerlijk weer, een prachtige omgeving en lekker een extra dagje vrij! En dat ga je waarderen als je tot de werkende bevolking behoort ;)

Liefs,
Elga

P.S.: voor de liefhebbers: mijn adres in Ankara staat inmiddels onder 'Profiel'.