Wat zeg je??!!!
Door: Elga
Blijf op de hoogte en volg Elga
16 April 2008 | Turkije, Ankara
Dag lieve mensen,
Hoogste tijd voor een Turkey update! Ik had van tevoren niet verwacht veel spannends mee te maken tijdens mijn verblijf in Turkije, en nog steeds kan ik me spectaculairdere dingen voorstellen dan werken van 9 tot 5, maar toch beleef ik hier weer van alles.
Zo heb ik afgelopen weekend eindelijk de stad Ankara achter me mogen laten, door een auto te huren samen met mijn huisgenoten en het Turkse binnenland te verkennen. Zaterdagmiddag stapte mijn huisgenoot Ralph achter het stuur om ons vervolgens zonder kleerscheuren de stad uit te manoeuvreren (voor geen goud had ik zijn plaats ingenomen, rijden in Ankara is niet voor mietjes!). Al snel constateerden we dat het verhuurbedrijf verzuimd had de benzinetank te vullen, maar ach, we zouden zo de snelweg bereiken en het leek ons dat daar tankstations te over zouden zijn. Maar al dat we tegenkwamen: geen snelweg en dus ook geen tankstation. Inmiddels waren we in ieniemini bergdorpjes verzeild geraakt waar we getuige waren van de slachting van een schaap. Op zo’n 100 meter afstand van elkaar hebben schapenhouders hier een groepje schapen staan. Een familie kan vervolgens een schaap aanwijzen die dan ter plekke wordt geslacht. Das even slikken als je nog geen 10 minuten uit Ankara weg bent… Goed, we hebben de weg gevraagd aan de eerste de beste voorbijganger op tractor, en het bleek natuurlijk dat we de afslag naar de snelweg en de tankstations finaal gemist hadden. Omkeren en terugrijden, er zat niets anders op. De snelweg werd gevonden en het leek erop dat niets meer fout kon gaan totdat…. “De benzine is op” zegt Ralph uiterst droog. “HE?! WAT?! ECHT?!!” “Ja, ik geef gas maar we gaan niet meer vooruit.” Op dat moment rijden we net heuvelopwaarts een bocht in en inderdaad, de auto gaat langzamer en langzamer. Shit. “Oké, zet maar aan de kant dan.” En daar staan we, 15 minuten buiten Ankara zonder benzine, hoe is het mogelijk! De afslag waar we gestrand zijn heeft maar weinig verkeer, maar gelukkig stopt al de tweede auto die langsrijdt. Twee roomies liften mee naar een tankstation en wij blijf achter in de berm. Het is gelukkig heerlijk weer (29C) en met wat zonnebrandcrème erbij en een voor ons onbekende omgeving (ook al is het de berm van een snelweg), wanen we onszelf toch al gauw op vakantie. De stemming heeft er zeker geen minuut onder geleden :D Een half uur later verschijnen de verhitte gezichten van mijn huisgenoten met een grote fles benzine. Jeeeh! Niet veel later kunnen we onze tocht naar het benzinestation vervolgen dat, zo blijkt, nog geen 400 meter verderop is. Als we de heuvel nog op waren gekomen hadden we zo naar beneden kunnen rollen… Maar ja, dan waren we niet zo’n fantastisch avontuur rijker geweest! ;)
Na 4 uur rijden bereikten we de provincie Cappadocia. Deze provincie is bekend om zijn bizarre landschap: vulkanisch gesteente heeft puntige bergen gevormd die van binnen hol zijn en daarom in het verleden veelal als huizen zijn gebruikt. Bij het boeken van het hotel stond mijn huisgenoot Betul erop dat we zouden vragen om de kamers met het mooiste uitzicht. Maar als het hotel Guven Cave Hotel heet, wat mag je dan verwachten? Ook ons hotel was inderdaad uit vulkanisch gesteente gehakt en we sliepen dus in een grot. ’s Avonds nog heel idyllisch en adembenemend, ’s nachts voornamelijk steen en steenkoud! Maar we hebben gelachen :) Cappadocia was in een woord geweldig. Ik heb al veel natuurschoon mogen aanschouwen maar deze “elfenhuisjes” had ik voor geen goud willen missen. Verder was de aanblik van herders met kuddes schapen, oude mensen op hun ezels, schildpadden op de weg en kamelen bij toeristenattracties een heuse belevenis!
Natuurlijk waren we niet voor de laatste keer verdwaald: vele malen hebben we de weg moeten vragen. Maar de keer die me het meeste zal bijblijven, waren drie oude mannetjes, zittend in de schaduw van een vervallen gebouw. “Weet u misschien welke kant Mustafapasa op is?” vraagt mijn huisgenoot. “He? Wat zeg je?” zegt een van de mannetjes, en hij hijst zich op zijn leunstok overeind en duwt zijn hoofd de auto in. “Mustafapasa” schreeuwt Irem in zijn oor. “He??” schreeuwt hij terug. Een van de andere mannetjes begint inmiddels te vertellen dat we rechtsaf moeten slaan en dan de weg moeten volgen. Terwijl Irem de tweede man bedankt voor zijn routebeschrijving schreeuwt de dove man nogmaals “Wat zeg je?! “Mustafapasa? Ow dan moet jullie hier rechtsaf slaan.” Daarna wijst hij naar de tweede man die inmiddels achter hem is komen staan en die zo vriendelijk was om ons een routebeschrijving te geven. “Val hem er maar niet mee lastig” fluistert hij ons vertrouwelijk toe, er compleet van onbewust dat zijn compagnon allang antwoord had gegeven op onze vraag. Lachend en zwaaiend rijden we verder.
Op stage gaat alles wel zijn gangetje, behalve dan dat mijn baas stagiaires lijkt te verzamelen. Gisteren heeft hij WEER iemand aangenomen (zucht!). Inmiddels hebben we dus niet alleen gebrek aan computers en internetverbindingen, maar ook aan stoelen. Alleen lijkt meneer Metin dat niet in te zien… Deze jongen had iets voor mijn baas geregeld en als dank krijgt hij een stageplaats. Tja, zo gaan die dingen in Turkije.
Vandaag heb ik lesgegeven op een Amerikaanse basisschool in Ankara. Ik heb geprobeerd de kinderen iets bij te brengen over vluchtelingen. Of het helemaal gelukt is weet ik niet… Ik begon hier vooral aan te twijfelen toen een jongetje uit groep 3 aan het einde van de les met grote ogen naar zijn juf keek en zei “ik denk dat ik ook een vluchteling ben.” “Nee Brad,” antwoordde de lerares streng “jouw ouders zijn hier gekomen met hun werk.” Het was in ieder geval erg leuk om te doen en ik heb ook nog een heuse militaire medaille mogen ontvangen van de kolonel van de militaire basis waarop de school staat. Hij was komen kijken naar mijn presentatie en was zooo onder de indruk dat ik dit schitterende muntstuk in ontvangst mocht nemen… Hahaha, wat zijn die Amerikanen toch een bijzonder volk!
Weer heel veel liefs vanuit Turkije,
Elga
Hoogste tijd voor een Turkey update! Ik had van tevoren niet verwacht veel spannends mee te maken tijdens mijn verblijf in Turkije, en nog steeds kan ik me spectaculairdere dingen voorstellen dan werken van 9 tot 5, maar toch beleef ik hier weer van alles.
Zo heb ik afgelopen weekend eindelijk de stad Ankara achter me mogen laten, door een auto te huren samen met mijn huisgenoten en het Turkse binnenland te verkennen. Zaterdagmiddag stapte mijn huisgenoot Ralph achter het stuur om ons vervolgens zonder kleerscheuren de stad uit te manoeuvreren (voor geen goud had ik zijn plaats ingenomen, rijden in Ankara is niet voor mietjes!). Al snel constateerden we dat het verhuurbedrijf verzuimd had de benzinetank te vullen, maar ach, we zouden zo de snelweg bereiken en het leek ons dat daar tankstations te over zouden zijn. Maar al dat we tegenkwamen: geen snelweg en dus ook geen tankstation. Inmiddels waren we in ieniemini bergdorpjes verzeild geraakt waar we getuige waren van de slachting van een schaap. Op zo’n 100 meter afstand van elkaar hebben schapenhouders hier een groepje schapen staan. Een familie kan vervolgens een schaap aanwijzen die dan ter plekke wordt geslacht. Das even slikken als je nog geen 10 minuten uit Ankara weg bent… Goed, we hebben de weg gevraagd aan de eerste de beste voorbijganger op tractor, en het bleek natuurlijk dat we de afslag naar de snelweg en de tankstations finaal gemist hadden. Omkeren en terugrijden, er zat niets anders op. De snelweg werd gevonden en het leek erop dat niets meer fout kon gaan totdat…. “De benzine is op” zegt Ralph uiterst droog. “HE?! WAT?! ECHT?!!” “Ja, ik geef gas maar we gaan niet meer vooruit.” Op dat moment rijden we net heuvelopwaarts een bocht in en inderdaad, de auto gaat langzamer en langzamer. Shit. “Oké, zet maar aan de kant dan.” En daar staan we, 15 minuten buiten Ankara zonder benzine, hoe is het mogelijk! De afslag waar we gestrand zijn heeft maar weinig verkeer, maar gelukkig stopt al de tweede auto die langsrijdt. Twee roomies liften mee naar een tankstation en wij blijf achter in de berm. Het is gelukkig heerlijk weer (29C) en met wat zonnebrandcrème erbij en een voor ons onbekende omgeving (ook al is het de berm van een snelweg), wanen we onszelf toch al gauw op vakantie. De stemming heeft er zeker geen minuut onder geleden :D Een half uur later verschijnen de verhitte gezichten van mijn huisgenoten met een grote fles benzine. Jeeeh! Niet veel later kunnen we onze tocht naar het benzinestation vervolgen dat, zo blijkt, nog geen 400 meter verderop is. Als we de heuvel nog op waren gekomen hadden we zo naar beneden kunnen rollen… Maar ja, dan waren we niet zo’n fantastisch avontuur rijker geweest! ;)
Na 4 uur rijden bereikten we de provincie Cappadocia. Deze provincie is bekend om zijn bizarre landschap: vulkanisch gesteente heeft puntige bergen gevormd die van binnen hol zijn en daarom in het verleden veelal als huizen zijn gebruikt. Bij het boeken van het hotel stond mijn huisgenoot Betul erop dat we zouden vragen om de kamers met het mooiste uitzicht. Maar als het hotel Guven Cave Hotel heet, wat mag je dan verwachten? Ook ons hotel was inderdaad uit vulkanisch gesteente gehakt en we sliepen dus in een grot. ’s Avonds nog heel idyllisch en adembenemend, ’s nachts voornamelijk steen en steenkoud! Maar we hebben gelachen :) Cappadocia was in een woord geweldig. Ik heb al veel natuurschoon mogen aanschouwen maar deze “elfenhuisjes” had ik voor geen goud willen missen. Verder was de aanblik van herders met kuddes schapen, oude mensen op hun ezels, schildpadden op de weg en kamelen bij toeristenattracties een heuse belevenis!
Natuurlijk waren we niet voor de laatste keer verdwaald: vele malen hebben we de weg moeten vragen. Maar de keer die me het meeste zal bijblijven, waren drie oude mannetjes, zittend in de schaduw van een vervallen gebouw. “Weet u misschien welke kant Mustafapasa op is?” vraagt mijn huisgenoot. “He? Wat zeg je?” zegt een van de mannetjes, en hij hijst zich op zijn leunstok overeind en duwt zijn hoofd de auto in. “Mustafapasa” schreeuwt Irem in zijn oor. “He??” schreeuwt hij terug. Een van de andere mannetjes begint inmiddels te vertellen dat we rechtsaf moeten slaan en dan de weg moeten volgen. Terwijl Irem de tweede man bedankt voor zijn routebeschrijving schreeuwt de dove man nogmaals “Wat zeg je?! “Mustafapasa? Ow dan moet jullie hier rechtsaf slaan.” Daarna wijst hij naar de tweede man die inmiddels achter hem is komen staan en die zo vriendelijk was om ons een routebeschrijving te geven. “Val hem er maar niet mee lastig” fluistert hij ons vertrouwelijk toe, er compleet van onbewust dat zijn compagnon allang antwoord had gegeven op onze vraag. Lachend en zwaaiend rijden we verder.
Op stage gaat alles wel zijn gangetje, behalve dan dat mijn baas stagiaires lijkt te verzamelen. Gisteren heeft hij WEER iemand aangenomen (zucht!). Inmiddels hebben we dus niet alleen gebrek aan computers en internetverbindingen, maar ook aan stoelen. Alleen lijkt meneer Metin dat niet in te zien… Deze jongen had iets voor mijn baas geregeld en als dank krijgt hij een stageplaats. Tja, zo gaan die dingen in Turkije.
Vandaag heb ik lesgegeven op een Amerikaanse basisschool in Ankara. Ik heb geprobeerd de kinderen iets bij te brengen over vluchtelingen. Of het helemaal gelukt is weet ik niet… Ik begon hier vooral aan te twijfelen toen een jongetje uit groep 3 aan het einde van de les met grote ogen naar zijn juf keek en zei “ik denk dat ik ook een vluchteling ben.” “Nee Brad,” antwoordde de lerares streng “jouw ouders zijn hier gekomen met hun werk.” Het was in ieder geval erg leuk om te doen en ik heb ook nog een heuse militaire medaille mogen ontvangen van de kolonel van de militaire basis waarop de school staat. Hij was komen kijken naar mijn presentatie en was zooo onder de indruk dat ik dit schitterende muntstuk in ontvangst mocht nemen… Hahaha, wat zijn die Amerikanen toch een bijzonder volk!
Weer heel veel liefs vanuit Turkije,
Elga
-
16 April 2008 - 19:04
Suus:
Prachtige foto's el!
Die kameel is echt vet!
Weer veel mooie dingen meegemaakt in ieder geval.
Ik ben trouwens ook één van de tig stagiares die mijn begeleider lijkt op te stapelen in zijn kantoor...
Veel liefs uit een lente-achtig Utrecht!
Suus -
16 April 2008 - 19:12
Mirjam:
En wie is dan die leuke mede- organisator van het kleifestijn?????????
Je weet we houden van een multiculturele familie.
Liefs van je tante -
16 April 2008 - 19:18
Karin:
Ja, ja ....weer een pracht avontuur met ook nog een Amerikaans tintje!! hoop dat je neven die ook mogen beleven.
OOk hele mooie foto`s, schijnt het mooiste stukje natuur van Turkije te zijn. Bijzonder hoor om dit toch weer allemaal mee te maken, met liefs Elga en wordt vervolgd?? -
16 April 2008 - 20:07
Jetje:
Ha die El!
de huisjes doen me aan een van de huizen van gaudi denken in Barcelona. Daar staan ook van die gekke champignonnen op t dak.
Wanneer gaan we hostels boeken? Heb dr zin in! Zelfs een zonder-benzine-avontuurtje lijkt me heerlijk in de zon misschien zelfs wel beter dan in een auto zitten.. Oh de zon, ik kijk zooo naar m uit :)
xx jet -
18 April 2008 - 09:35
Paul:
Whahahaha dat filmpje! Wat een BIJZONDERE versie van "in the jungle"! Hebben jullie wel uit het raampje van de auto gekeken? Misschien had je er namelijk beter van kunnen maken:
"In the dessert, the mighty dessert, the camel sleeps tonight.." :P Veel plezier nog! -
18 April 2008 - 19:40
Kristel:
Hey lieve schat, na ons belletje móest ik natuurlijk je stukkie ff lezen en de foto's bekijken. Ief's commentaar op het filmpje: "ze is ook echt weer met een stel idioten op pad zeg) ;-)
Arme Brad, misschien moet juf Elga zich nog ff goed verdiepen in vluchtelingenprobleem voor 7-jarigen, haha!!! ik zie het jochie zo voor me.
Dikke tuut en ik hoop dat ik na het feestje van morgen wat dorpsroddels voor je heb verzameld. -
20 April 2008 - 12:02
Janna:
Ik heb weer genoten van je stukje. Je beleeft alles gewoon mee als je dit leest en de bijbehorende foto's en video ziet.Blijf genieten en schrijven.
xxx mama -
21 April 2008 - 14:46
Anahi:
Elgaaa!!
Wat een prachtig lied zongen jullie!!!;)))
Veel plezier!
Kus -
24 April 2008 - 13:02
Betül:
Hey Elga!
Wat leuk om het op deze manier na te lezen! Geweldig! Ben benieuwd naar het vervolg van je belevenissen :)
Miss you guys...
Groeten uit Nederland,
Betül
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
