Stage en Schapendarmen

De eerste twee weken van mijn stage zitten erop en ik begin een idee te krijgen van hoe mijn tijd er hier uit zal gaan zien. Elke morgen lopen mijn collega Ralph (die in hetzelfde huis woont) en ik 40 minuten naar ons werk. We vertrekken stipt om half 9, wat te raden laat dat we nooit op tijd op het werk zijn. Gelukkig is dit geen probleem in Turkije, en daar maken we dankbaar gebruik van. De 40 minuten lopen gaan bergopwaarts en onderweg moeten vele obstakels worden overwonnen. Zo is een stoep in Turkije blijkbaar gemaakt om je auto op te parkeren en dus moeten we tijdens de tocht constant slalommen. Ook voor rijdende auto’s moet goed worden opgepast, omdat hier het recht van de sterkste geldt, en dan trek je als voetganger altijd aan het kortste eind. Ook al ben je aan het oversteken, afslaande auto’s gaan voor. En ook stoplichten hebben geen betekenis hier. Voor kinderen op de weg wordt niet geremd, en opaatjes die op krukken de weg proberen over te steken schrijven simpelweg hun eigen doodvonnis.

Op het werk aangekomen moet ik me vervolgens identificeren aan het hek en word ik binnengelaten. Ik werk op de afdeling Public Information, wat er op neer komt dat we vooral proberen zoveel mogelijk bekendheid te krijgen bij het publiek. Dit kan gebeuren door middel van het werven van fondsen, door educatieve programma’s te ontwikkelen voor scholen, de website bij te houden, door het organiseren van de jaarlijkse World Refugee Day enzovoort.
Ik ben begonnen met het organiseren van een interactief spel voor middelbare scholieren, waarbij ze zelf kunnen ervaren wat voor moeilijkheden vluchtelingen doormaken. Als het spel een succes blijkt, hoop ik langs verschillende scholen te kunnen reizen. Onze afdeling gaat enorm chaotisch te werk (er wordt aan veel begonnen, maar weinig wordt afgemaakt) dus ik ga proberen als een pitbull aan mijn project te blijven vasthouden. Het zou toch fijn zijn als ik uiteindelijk iets aan kan wijzen wat ik gemaakt heb.

Verder zijn mijn collega’s en ik voornamelijk veredelde secretaresses. “Elga!!” roept het afdelingshoofd dan vanaf zijn kamer. “Ja Metin Bej (= meneer Metin)…” en je sprint naar zijn kantoor. “Wil je deze papieren even faxen/ordenen/nieten/kopiëren?” “Tuurlijk Metin Bej.” Ach, zo zal het op elk stageadres wel gaan (?). Ik vind het in ieder geval beter dan niks doen, want als ik heel eerlijk ben heb ik me de afgelopen week best wel een beetje verveeld…. Veel taken op onze afdeling vereisen kennis van de Turkse taal, waardoor er weinig werk voor mij overblijft. Maar ik blijf optimistisch, en wie weet kan ik anders te zijner tijd Ralph’s werk overnemen (die op een andere afdeling werkt), als hij weer teruggaat naar Nederland.

Voordeel van werken op mijn afdeling is dat we regelmatig het kantoor verlaten om ergens anders te vergaderen of om relevante evenementen bij te wonen. Zo reisde ik vorige week met mijn collega af naar de Amerikaanse Militaire basis in Ankara, om daar een vergadering bij te wonen over een op te zetten marathon. De Amerikaanse Gemeenschap in Ankara wil graag een marathon organiseren om geld op te halen voor vluchtelingen, en dus is het onze taak om er voor te zorgen dat er die dag een informatietent is met foto-expositie. Mijn aanwezigheid bij de betreffende vergadering was absoluut overbodig, maar het was mijn kans om eens wat meer van Ankara te zien. En om me te verbazen over het kleine stukje Amerikaans grondgebied dat hier in Turkije ligt. Er ligt een heel dorp op de militaire basis, inclusief school, kerk, bibliotheek, supermarkt (waar alleen met dollars betaald kan worden), sportfaciliteiten etc. Als je wilt, hoef je je als Amerikaanse expat nooit of te nimmer in het echte Turkije te begeven, en zo schijnt het dan ook veel te gaan…

Natuurlijk probeer ik dat wel te doen en zo kwam het dat ik mij, in ietwat aangeschoten toestand, door mijn huisgenoten naar een Kebabzaak in het centrum van Ankara liet voeren. Maar in plaats van een ordinair broodje Donner, hadden mijn huisgenoten een ander Turks lekkernij voor me in petto. Vijf broodjes schapendarmen werden er besteld, en hoewel ik nog even heb geprotesteerd, maakte de invloed van bier dat ik me toch liet meeslepen in deze Turkse eetgewoonte. Tja, wat zal ik zeggen? Het was flink gekruid zodat je niet echt wist wat je at. Toch vond ik het maar een taaie substantie en heb ik het na een half broodje opgegeven. Maandag was ik ziek, en hoewel het natuurlijk aan elk willekeurig voedsel kan hebben gelegen, geef ik er de voorkeur aan om het broodje schapendarm de schuld te geven. Al is het maar om, nu ik weer nuchter ben, mijn huisgenoten ervan te overtuigen dat ik dat nooit meer met ze ga eten!

Liefs Elga