Koffiedik kijken

Lieve iedereen,

Ik heb er een lange werkdag opzitten maar toch kruip ik nog even achter de computer om jullie iets te schrijven. Menigeen heeft al een email gestuurd om te vragen of ik veilig ben aangekomen en het antwoord daarop is gelukkig ja. Ik heb de Europese stormen net kunnen vermijden en Pilot Hitler van Lufthansa (ok, ik geef toe dat de ‘captain speaking’ vrij onverstaanbaar ratelde maar ik zou zweren dat dit zijn achternaam was) heeft mij veilig naar Turkije gebracht. Je zou denken dat je op het Turkse vliegveld als blondine warm wordt onthaald maar niets was minder waar. Wantrouwend keek de douanier mij aan. Een telefoontje werd gepleegd en de man stapt uit zijn hokje. Het eerste wat hij nu doet is de toegang naar Turkije hermetisch afsluiten door het hek, dat zich voor mijn neus bevindt, te sluiten. Ik weet niet hoeveel blonde meisjes hij al illegaal Turkije in heeft zien rennen maar ik was niets van plan. Nog eens vijf douaniers verzamelen zich om mij heen en ik wordt richting het politiehokje gesommeerd. Nog meer achterdochtige blikken. Mijn paspoort wordt aan een grondig onderzoek onderheven. “Mevrouw, waarom staat er in het Engels op uw visum geschreven?” Eh ja.. goede vraag. Ik zou kunnen vertellen dat de vrouw op het Turks consulaat in Rotterdam nou niet bepaald een vlotte tante was, en dat ze zeer waarschijnlijk onnadenkend heeft gehandeld. Want in het Engels op een visum schrijven... foei zeg, wat denkt ze wel niet! In plaats daarvan haal ik veilig mijn schouders op. Na geprobeerd te hebben de politieagent uit te leggen wat een stage is (niet gelukt, de man concludeerde blij dat ik bij de VN Turks ga leren en ik heb hem maar in die waan gelaten), mocht ik dan toch eindelijk het land in. Ik kon nog net mijn koffer onderscheppen die al onderweg was naar de gevonden voorwerpen en kon het avontuur richting mijn nieuwe onderkomen eindelijk vervolgen.

Mijn nieuwe huis is als een warm bad. Ik woon hier in het Nederlands Instituut voor Hoger Onderwijs in Ankara, via wie ik mn stage heb geregeld, en iedereen spreekt hier Nederlands. Zo ook de 12 andere studenten die hier wonen. Voor wie nu visioenen krijgt van overvolle vieze studentenhuizen heeft het mis: het is hier luxe troef. (Ik ga nu even snakken, ik ben me ervan bewust): er zijn hier 3 grote keukens inclusief vaatwassers, er is een grote bibliotheek aanwezig waar je kan computeren en lezen, een gigantische woonkamer met een nog grotere televisie en badkamers waarvan ik niet eens de moeite heb genomen om ze allemaal te tellen. Ik heb een tweepersoons kamer voor mij alleen, en als het goed is blijft dat zo. Verder wordt ’s ochtends het ontbijt verzorgd en wordt er door het inwonende conciërge echtpaar schoongemaakt. Kortom: ben hier in Walhalla beland en vind t spijtig dat ik dagelijks van 9 tot 5 de deur uit moet! ;)

De eerste twee dagen van mijn stage zitten erop en ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet denken. Sowieso waren gisteren de grote bazen afwezig, zo ook mijn stagebegeleider, en dus moest ik me vermaken met leesvoer over de UNHCR en de meisjes van mijn afdeling. En waarom zou je werken als de baas er niet is? Dus werd er Turkse koffie besteld en kon het koffiedik kijken beginnen. Op de bodem van elk kopje Turkse koffie bevindt zich namelijk een dikke laag smurrie waaruit mijn collega prima de toekomst kan aflezen. En wat denk je? Ik ga een zeer succesvolle carrière tegemoet! Zou deze stage het begin zijn?

Liefs,
Elga

P.S.1: Mona’s, voordat jullie me wat aandoen, heb me vergist in de terugvlieg datum :p Tis de 14e, niet de 15e! :D
P.S.2: Jettie, Istanbul sounds perfect.