`k Zag twee beren...

Afscheid nemen. Ik doe het niet graag. Ik omhels mijn vrienden en we beloven dat we elkaar in juni weer zien. Wat is een treinreis Utrecht – Frankfurt wanneer we in Canadese termen denken? De dichtstbijzijnde stad ligt hier op 3 uur rijden. Ik draai me nog een keer om en zie Luis, Renate en Inge om de hoek verdwijnen. Slik. Ik ben op weg naar een nieuw avontuur.

Het vliegtuig van mijn ouders heeft flinke vertraging en ik hang uren op het provinciale vliegveldje van Calgary rond. Het uiteindelijke weerzien is goed maar wel is het vreemd om zomaar weer met mijn ouders op pad te zijn. We halen de door ons gehuurde camper bij het verhuurbedrijf af en komen tot de conclusie dat ie toch wel wat groter is dan verwacht… Maar met 8 meter woongenot op wielen kan de vakantie beginnen!

Mijn moeder is ervan overtuigd dat over elke camping beren sluipen, dus wanneer ik ‘s avonds opsta om naar het douchegebouw te lopen wordt mij streng gevraagd waar ik denk heen te gaan. Als het dan volgens haar te lang duurt zie ik mijn moeders hoofd al om de camperdeur verschijnen om te kijken waar ik blijf. Het valt ook niet mee om je zenuwen onder bedwang te houden wanneer er op campings om de paar meter bordjes hangen waarop gewaarschuwd wordt voor beren. En ook mijn vader ziet overal beren, maar dan in tegenovergestelde vorm. Met 40 km/pu tuffen we over de Canadese snelwegen speurend naar een zwarte beer, of misschien wel een Grizzly. “Daar.. daar daar!” en de wagen wordt aan de kant gegooid, alle foto- en videoapparatuur paraat om te ontdekken dat het toch ‘maar’ een hertje was. Toch werd mijn vaders speurwerk niet onbeloond gelaten. Na kilometers over parkwegen, snelwegen en alternatieve routes te hebben afgelegd, zien we daar in de berm een prachtige zwarte jonge beer wandelen. Een prachtgezicht! En zelfs mijn moeder kan, vanachter het veilige glas van de camper, niet anders dan toegeven dat beren mooie beesten zijn. Behalve dit zwarte exemplaar zien we later nog 9 beren, 2 wolven, vele soorten herten, berggeiten en een stekelvarken. Aan wild in Canada dus zeker geen gebrek!

Nu zijn we op Vancouver Island en ik schrijf dit stukje terwijl ik geniet van een adembenemend uitzicht. Af en toe kijk ik op van mijn laptop en zie ik het strand, de Grote Oceaan en kleine eilandjes voor de kust. En niet te vergeten de zonsondergang die zich gestaag voortzet voor het slaapkamerraam. De achterkant van de camper staat pal op het strand en we staan hier hartstikke illegaal met ons megaformaat camper. De strandplekken zijn exclusief voor tentjes en kleine voertuigen, maar ja, we hadden ons nu eenmaal al in het inimini plekje gewurmd EN… het past! We zullen het er maar op houden dat we geen idee hadden wat ’18 feet’ betekende in meters. Want zo’n mooi uitzicht, dat konden we natuurlijk niet laten gaan!

Vandaag nog een heel bijzondere kennismaking gehad met een ander meesterlijk zoogdier. Vlak voor tienen stappen wij een toeristenbureautje in waar ze gespecialiseerd zijn in ‘whale watching,’ oftewel walvis spotten. En wat blijkt, er zijn nog 3 plekken vrij. Meteen kunnen we ons in felrode schuimpakken hijsen en niet veel later wandelen we warm gekleed richting de haven van Tofino. 7,5 kilometer uit de kust zijn Bultruggen gesignaleerd en met een opblaasbare speedboot gaan we er op af. Zo snel, zo tof!! De ene na de andere golf slaat in mijn gezicht en ik vraag me af hoe ik in deze staat ooit een walvis moet spotten. Ach, ze zullen toch wel een seintje geven als er een Bultrug in zicht is? En jawel, de man achter mij springt op van zijn bankje. “Daar!” En jawel, een walvis laat zich net zijwaarts terugvallen in het water. Wauw. Links en rechts spuiten walvissen water vanuit hun spuitgat omhoog. Ik geniet van dit magistrale uitzicht, soms niet meer dan 3 meter van de boot verwijderd. Een ervaring voor het leven! Geweldig!!

Nog precies een week en dan land ik weer op Nederlandse bodem. Het zal wel weer even wennen zijn na dit avontuur maar ik heb er zeker zin in. Vrijdag… en dan ben ik echt thuis… Voorlopig dan ;)

Heel veel liefs en bedankt voor het lezen van mijn stukjes,

Elga


P.S.1: het oordeel van mijn vader was onverbiddelijk (dat van mijn broeken trouwens ook): Ik ben toch echt aangekomen!!! :S

P.S.2: ik heb ook afscheid moeten nemen van ‘mijn Mexicaan.’ Maar lieve tantes en vriendinnen, jullie hoeven nog niet meteen brieven aan Robert ten Brink te schrijven hoor: Edgar studeert vanaf september voor 8 maanden in Lille :)