Procrastination

Dag lieve allemaal,

Hierbij een allerlaatst bericht vanuit mijn studentenkamertje in Calgary: donderdag komen pa en ma aan en zullen we met een camper Calgary gaan verlaten. Het is verdrietig en onvermijdelijk. Maar er staan drie weken vakantie plus een weerzien met Nederland op me te wachten, dus ik ga proberen niet te sippen.

De afgelopen weken leken vooral in het teken van vertrek te staan. Omdat de meeste Canadese studenten vanaf mei tot en met september werken werd er al tijden uitgekeken naar de laatste lessen. Het International Student Center organiseerde in maart al een bijeenkomst over wat we moeten verwachten bij terugkomst in ons thuisland en waar ik ook ga of sta, mensen willen weten wanneer ik ook alweer terugga. En nu is het zover. De lessen zijn afgelopen, de eindtentamens zo goed als voorbij. De eerste studenten rollen met hun koffers de campus af en ook wij hebben onze Chinese huisgenoot al uitgezwaaid. Maar het einde van het semester brengt ook goede dingen met zich mee. Links en rechts worden afscheidsfeestjes gegeven en Bermuda Shorts Day (de laatste schooldag) was een absolute topper! Vanaf 10.00 uur ’s ochtends was de universiteitscampus omgetoverd tot een heuse “Beer Garden” :D Godzijdank sneeuwde het deze dag niet want de dress code was uiteraard korte broek en de hele happening vond buiten plaats. Een heuse festivalsfeer was al gauw gecreëerd met live muziek, blikjes bier en een heerlijk zonnetje op ons gezicht. Het duurde dan ook niet lang totdat iedereen aangeschoten was (lees: 12 uur ’s middags) en ik om mij heen meer en meer roodverbrande wangetjes ontwaarde. De gelukzaligheid waarin ik verkeerde weerhield me er echter van te realiseren dat mijn besproette huidje er nog wat erger aan toe zou zijn. Wat me de volgende ochtend dan ook restte was een kater, een tweedegraads verbrand gezicht (jawel, inclusief blaren, het was eens zonnig in Canada) en een hoop tentamenstof. Maar wat een feest!! :D

Mijn eindtentamens heb ik denk ik wel goed doorstaan, al blijkt SOG gedrag (voor de niet studenten onder ons: studie ontwijkend gedrag) internationaal te zijn. Het is moeilijk te concentreren op tentamenstof als je tegelijkertijd realiseert dat het de allerlaatste week is dat je nog kan genieten van het internationale studentenleven. Heb me dan ook schuldig gemaakt aan flink wat procrastination (Engels voor soggen :)) Zo zijn we met een groepje gaan Curlen. Inderdaad ja, die übersaaie ouwe mensen sport waarbij je staat te bezemen op ’t ijs. Echt zooooo cool!!!!! Kon bijna niet stoppen met lachen. Hier in Canada nemen ze Curling echter bloedserieus en is de sport onder zowel de oudere als jongere bevolking onwijs populair. Luis’ vriend Mike is een fanatieke Curler en hij nam ons mee naar de plaatselijke Curlbaan. Nu, de sport mag er dan wel uitzien als de meest suffe uitvinding ooit (ik bedoel, wie gaat er nou ijs vegen met een bezem?) maar makkelijk is anders. Daar gleed Elga, op één knie, leunend op zowel een bezem als een gigantische sjoelsteen. En dan maar mikken. Tis eigenlijk net Jeu de Boules, maar dan op ijs. Ik durf dan ook te wedden dat het de Frans-Canadezen waren die het Curlen hebben uitgevonden :p

Verder heb ik voor het eerst in mijn leven Pasen gevierd. Gevierd ja, want Canadezen laten geen kans onbenut om een feestmaal op tafel te toveren. We waren dan ook uitgenodigd voor het Paasdiner bij Melanie thuis, en het deed naar mijn idee niet onder voor een kerstdiner of de rijk gevulde Thanksgiving tafels die je in films ziet. Er was kalkoen, pumpkin pie, mashed potatoes, kortom: een traditioneel Noord-Amerikaans feestmaal. Inderdaad, ik viel met mijn neus in de boter! Kun je je voorstellen dat al mijn broeken inmiddels knellen? Ik hoop nog steeds dat de schade meevalt, maar ik ben al 4 maanden niet in de buurt van een weegschaal geweest en al 4 weken niet in de buurt van een Gym… Ik denk dat het uur van de waarheid aan zal breken zodra mijn ouders hier aankomen. Vaders en moeders hebben nu eenmaal oog voor detail (lees: pondjes extra)

Een ander interessant etentje vond gisteravond plaats. Mijn professor had mij uitgenodigd om bij hem en zijn vrouw thuis te komen eten. Hoe ongemakkelijk het me ook leek, ik kon toch moeilijk nee zeggen. En dus pikte mijn prof me gistermiddag op om eerst boodschappen te gaan doen. Stel je voor: boodschappen doen met je leraar… ‘Of ik wel eens in een Canadese supermarkt was geweest?’ Tja, ik moest toch eten de afgelopen 4 maanden :D Bij de man thuis aangekomen ging alles soepeltjes. Zijn vrouw was erg aardig en alles werd me laten zien, van het aantal tv-kanalen dat ze kunnen ontvangen (100!) tot en met de slaapkamer. Tja. Het eten werd geserveerd en ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat mijn prof in 5 minuten klaar was met eten, terwijl hij toch zeker 2 keer heeft opgeschept. Met snelheden van 120 km per uur werd de pastasalade naar binnen geschoven, om vervolgens zijn bord af te ruimen en de basketbal Playoffs te gaan kijken, mij en zijn vrouw aan de keukentafel achterlatend. Ik denk dat de man deed alsof hij thuis was ;) Ik kijk altijd erg op tegen mijn professoren, maar vandaag heb ik me gerealiseerd dat professors ook maar mensen zijn. En absoluut aardige mensen, want hij heeft aangeboden mijn referent te zijn om in een Research Master te komen! :)

Ik laat het hier bij: ik moet nodig gaan inpakken nu! Maar wie weet vangt mijn laptop bij toeval een internetsignaal op ergens in de bergen, en in dat geval stuur ik nog een vakantie-update. Anders horen en zien jullie mij weer wanneer ik in mei op Nederlandse bodem land. En dat is snel. Heel snel!!

Veel liefs,
Elga