1+1 = geen 2

Hallo iedereen! Hoe gaat het met jullie? Hier in Calgary is alles nog steeds prrrima! Ik ben me ervan bewust dat het alweer een tijdje geleden is dat ik iets gepost heb op mijn waarbenjij.nu-tje, maar ik heb dan ook een paar drukke weken achter de rug. Vijf tentamens zaten me op mijn nek en daarnaast moest het leuke leven natuurlijk ook doorgaan! ;)

Vandaag kreeg ik tijdens college een opdracht terug. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een meisje verderop in het lokaal rood aanlopen. “Hè, dit kan niet! Zo’n slecht cijfer heb ik nog nooit gehaald! Ik vermoord ‘r!” dit laatste sist ze terwijl ze een vernietigende blik op de docente werpt. Zo onopvallend mogelijk kijk ik over haar schouder om te zien hoe groot de schade is. B-. Oftewel een 7,4. Nee inderdaad, daar kun je niet mee thuiskomen… Alles went hier in Canada. De kou, de afstand naar de supermarkt, de vroege sluitingstijden in het uitgaansleven, zelfs het feit dat een kleine Cola hier minimaal 0,625CL is. Maar de academische wereld in Canada begrijp ik nog steeds niet. Zo onbeleefd als de studenten zijn wanneer ze hun tas al inpakken terwijl het college nog niet is afgelopen, zo gedreven zijn ze wanneer het op punten aankomt. Ik ben nog geen Canadese student tegengekomen die genoegen neemt met cijfers lager dan een B (+/- 7,5). Toen ik wonder boven wonder een A- (9 in Nederland) haalde durfde mijn huisgenote zelfs te vragen of ik dat niet verschrikkelijk vond, omdat ik met wat extra werk toch zeker een A had gehaald. Waaaah, wat een waanzin! Mijn geestelijke gezondheid zou er compleet aan onderdoor gaan als ik mee zou draaien in het academische rad van de Canadese universiteit. Vijf vakken tegelijk volgen, overal hoge cijfers op willen halen en er dan ook nog naast werken om de studie te bekostigen. Geen wonder dat er recent een voorjaarsvakantie is ingevoerd om het zelfmoordcijfer onder studenten terug te dringen… Dus wees niet bang dat ik hier blijf plakken voor een Masteropleiding. Ik kom zeker terug naar Nederland om daar eens rustig duimendraaiend mijn bachelorscriptie af te schrijven :)

Ik heb ook weer op de skilatten mogen staan. Aan de rand van de stad is het Olympisch Park gelegen waar je relatief goedkoop skilessen kunt volgen. Na anderhalf uur onder toeziend oog van leraar Jay bochtjes te hebben gedraaid pak ik zelf nog wat hellinkjes. Onderaan de heuvel stuit ik op een klein meisje, tranen in haar ogen en blonde krullen die onder haar helm vandaan pieken. “Ik val hier altijd” snottert het als ik vraag of het gaat. Ik help haar overeind en stevig houdt ze mijn hand vast. “Nu gaan we samen skiën hè?” zegt het meisje, dat Tilly heet. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen nee te zeggen en samen stappen we de skilift op. “Heb je het trouwens al gehoord?” roept mijn nieuwbakken vriendin over haar schouder. “Nee vertel!” roep ik terug. Achteloos vertelt ze dat er die middag een kind van 4 met haar moeder de piste op ging. “Heeft haar rug gebroken. Die hebben ze met een helikopter moeten afvoeren.” Alsof ze vertelt wat ze de avond ervoor gegeten heeft. Ik slik terwijl de lift onder mijn voeten doorratelt. Tilly leest op dat moment waarschijnlijk mijn gezicht want bemoedigend roept ze me toe “Maar ik ben al 6!” en zoeft voor me uit richting springschansen die ik toch maar omzeil. Grappig hoe 1+1 bij kleine kinderen nog altijd geen 2 is.

Afgelopen donderdag ben ik naar mijn allereerste ijshockey wedstrijd geweest. IJshockey is hier volkssport numero1dus we konden er niet onderuit onze plaatselijke ‘Calgary Flames’ eens aan te moedigen. Het stadion is prachtig. Ik wist alleen niet wat me overkwam toen een vrouw ons de trap op wees naar onze zitplaatsen… Hoger en hoger kwamen we in het stadion toen we, jawel, echt letterlijk het dak bereikten! Wanneer je kaartjes koopt voor de goedkoopste zitplaatsen, dan krijg je dat te weten ook. Daar zaten we, op 60 meter hoogte :) Je moet zeker geen hoogtevrees hebben! Maar wow, wat een uitzicht!!! Ik had dan wel $25,- betaald voor de wedstrijd maar ik kon mijn ogen maar moeilijk op het ijs houden. Duizenden mensen die hun hockeyclub komen toejuichen, opzwepende muziek (hoewel.. wat deed 2Unlimited daar in de cd collectie…?) en mijn absolute favoriet: “the smooch cam”. Ik kon niet stoppen met lachen toen een cameraman willekeurige stellen in beeld nam die vervolgens ten overstaan van het voltallig publiek elkaar een zoen moesten geven. Want natuurlijk was het wachten op zo’n nukkig dametje dat vol afschuw naar haar buurman keek en vervolgens haar hoofd schudde richting camera :D Heerlijk, dat Canadese(?) vermaak! En met een paar minuten verlenging wisten de Calgary Flames ook nog het winnende doelpunt te scoren.

Op 17 maart konden we als uitwisselingsstudenten nog een Ierse feestdag meepikken. Het was St. Patricks Day en dat wordt in een land met veel Ierse immigranten natuurlijk gevierd. Geheel uitgedost in het groen gingen we richting de kroeg op de campus. Ik weet nog steeds niet wie St. Patrick is maar ‘groen’ is de kleur die op zijn dag gedragen wordt. En dat zelfs het bier groen was maakte het feestje natuurlijk alleen maar leuker :)

Goed, tot zover een flits van mijn leventje hier. Nog maar 3 weken college en dan zijn de eindtentamens al! Het einde is in zicht maar ik houd vooralsnog m`n ogen hiervoor nog even gesloten.

Liefs Elga