Laat die jas maar thuis!

Maart. Alweer een maand voorbij gevlogen. Het voelt als de dag van gisteren dat ik hier aankwam en toch is alles ook alweer zo vertrouwd. Weer een maand voorbij. Ik zou willen dat ik de wijzers van de klok een maandje vast kon binden. Met het verstrijken van de tijd verandert ook het weer. Sinds de eerste dag van maart schijnt de zon volop en de voorspellingen doen vermoeden dat de lente daar is. Mijn sneeuwpop die zich drie weken lang staande heeft gehouden is ingestort, de sneeuw verdwijnt, eekhoorntjes laten zich weer zien en de Canadezen hebben hun zomerkleding uit de kast gehaald. Mensen, het is 8C in Calgary: laat de jas maar thuis! Gek hoe je perceptie van kou zo snel kan veranderen. Ik moet toegeven dat ik mijn muts en handschoenen met -3C ook thuis laat. ‘Het is te warm…’

Toch had ik mijn bedenkingen toen ik afgelopen donderdag werd uitgenodigd voor een barbecue bij Melanie thuis. Ik bedoel, de kou mag dan wel meevallen maar buiten kokkerellen is weer het andere uiterste. In de veronderstelling dat het braden van vlees op het keukenfornuis ook onder de noemer barbecuen valt ben ik toch maar op de uitnodiging ingegaan. Bij Melanie thuis aangekomen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen: “How do you barbecue in a country like Canada?” was dan ook mijn vraag aan haar moeder. Ze wees naar het raam. En daar stond Melanie’s vader, dik ingepakt de hamburgers om te draaien in een tuin vol met sneeuw. “Doe ze een jas aan en stuur ze naar buiten” lacht Melanie’s moeder “that’s how we barbecue in Canada!” Gelukkig wordt er wel bij de openhaard gegeten!

Verder stond mijn afgelopen week vooral in het teken van de Wereld Cup schaatsen. Je zou zeggen dat met het winterse klimaat de mensen hier in Canada echte schaatsfans zouden zijn, maar niets is minder waar. Afstand schaatsen leeft helemaal niet bij de Canadezen, pas als er een stick en een puck worden toegevoegd, worden de mensen enthousiast. En dus konden alle schaatsploegen rustig de hele week over onze campus heenlopen zonder enige gekte. Hoewel… Twee Nederlandse meisjes hadden al gauw de lunchtijden van de schaatsploeg achterhaald en hingen verdacht veel rond bij de trainingen in de Olympic Oval :D Ooit koffie besteld naast Gerard van der Velde? Of een bammetje genuttigd zittend op een bankje tegenover Ireen Wust? Vreselijk kinderachtig, maar het was opeens heel leuk om Nederlander te zijn! Inge was zo stoer om op de foto te gaan met Erben Wennemars en Sven Kramer. Ikke was te bleu.

En zaterdag was het dan zover: het World Cup schaatsen zelf. Het vak met Nederlandse supporters was zo gespot: wat is oranje toch een praktische kleur. Daarnaast zijn we volgens mij de enige bevolkingsgroep dat zich durft uit te dossen. Van de meeste supporters kon je niet zien voor welk land ze kwamen: de Nederlanders daarentegen… Inge en ik hadden ons volledig in oranje gehuld, inclusief maffe hoedjes. De meeste oranjesupporters waren immigranten, en iedereen leek elkaar te kennen. Ze trekken dus erg naar elkaar toe hier in Canada. Vreemd wat een nationaliteit met je doet als je in het buitenland zit, maar ook wel weer begrijpelijk. Het was echt super om de schaatswedstrijden eens live mee te maken, al schijnt de sfeer in Thialf echt duizend keer beter te zijn. Toch kon mijn dag na het wereldrecord van Sven Kramer niet meer stuk. Helemaal trots en schor geschreeuwd keerden Inge en ik huiswaarts: slechts een kwestie van de straat oversteken :) Natuurlijk wel even pal voor de auto met Beorn Nijenhuis langs. En dan flink zwaaien! ;)

xx Elga

P.s.: Cowboys (de bar waar ik met de limo naar toe ben geweest) belde…. De ‘echte’ Chippendales uit New York komen deze maand naar Calgary en ze wilden mij en mijn vriendinnen van harte uitnodigen om met een limousine hun kant op te komen… WHAHAHAHAHA!!!! Ik geloof wel dat ze het op mij gemunt hebben! Maar wie weet..!