Koninginnedag in Ankara

Dag lieve mensen, hoe gaat het in Nederland? Lekker aan het genieten van het enorme aantal vakantiedagen? Geloof me, we hebben in Nederland maar wat mazzel, want in andere landen zijn vakantiedagen een stuk schaarser (ondervind ik helaas eigenhandig).

Mn stage kabbelt rustig voort, met ellendige dagen waarop ik bijna omkom van verveling, en goede dagen waarbij onverwacht leuke projecten op mijn pad komen. Ik ben inmiddels op de helft, maar omdat ik niet zo heel veel voldoening uit mijn stage haal, werk ik momenteel nog maar 4 dagen per week. Op de 5e dag geef ik sinds een paar weken Engelse les aan een 7-jarig jongetje uit Iran, die samen met zijn ouders naar Turkije is gevlucht. Hopelijk worden ze te zijner tijd naar Amerika of Canada overgeplaatst, zoals de meeste asielzoekers hier in Turkije, en dan kan hij in ieder geval al een beetje Engels. Maar de situatie voor asielzoekers in Turkije is erg onzeker. Normaal is het de taak van de overheid om de asielprocedure uit te voeren, maar de Turkse overheid weigert dit. Daarom voert de UNHCR deze moeilijke taak uit, die soms wel langer dan 3 jaar kan duren. Vorige week vrijdag werd ons kantoor echter met een absoluut dieptepunt in onze werkzaamheden geconfronteerd. 60 vluchtelingen uit Irak en Iran kregen na jarenlang onderzoek door de UNHCR de officiële status van vluchteling toegekend. De Turkse overheid accepteerde deze uitspraak echter niet: zij beweerden domweg dat deze mensen geen vluchteling waren. Turkije heeft een VN-conventie ondertekend waarin staat dat zij geen mensen mogen terugsturen naar een land waar deze mensen zullen worden vervolgd en vermoord. Maar door simpelweg te ontkennen dat het vluchtelingen zijn, komt de Turkse overheid onder dit contract uit. Van de groep vluchtelingen die terug naar Iran moest, zijn de eerste 4 al gestorven. De Turkse politie heeft hen gedwongen de rivier, die op de grens van Turkije en Iran ligt, over te steken, waarbij 4 mensen zijn verdronken. En wat kunnen wij doen? Niks. Ik vraag me sterk af waarvoor we het werk dan nog doen…..

Afgelopen 30 april miste ik voor de tweede maal op rij koninginnedag in Nederland. En terwijl ik vorig jaar in Canada mijn Duitse vrienden nog in oranje outfits heb gehesen, leek het erop dat dit jaar het oranjefeest aan mijn neus voorbij zou gaan. Totdat ik via via vernam dat er een koninginnedag receptie op de Nederlandse ambassade zou zijn. Dus ik en mijn huisgenoot Emine op pad. We zwierven door een wijk met kolossale villas en passeerden een hek waar de meest dure auto’s in en uit reden. “O mijn god, zou het hier zijn?” vraag ik me hardop af. Even aan de parkeerwachters vragen. “Heeft u een uitnodiging?” Eh… nee. Emine begint wat namen op te noemen van ambassadepersoneel dat ze kent, en de Turkse parkeerwachter haalt zijn schouders op. “Ga maar,” zegt hij. Vrolijk huppelen we tussen de luxe sleeën door naar een villa die met oranje versierd is. Bij de ingang houd ik stil. Binnen zie ik enkel mensen in driedelig pak en cocktailjurkjes…. Waarom is het geen seconde bij me opgekomen dat mensen zich chique kleden voor recepties? Daar staan we dan in onze spijkerbroekies. Wat nu? Maar we krijgen niet de tijd om ons te bedenken want daar komt de vrouw van de ambassadeur al op ons af. “Hallo! Welkom! En wie zijn jullie? Enig dat jullie errr zijn. Hang je jas op en kom binnen.” Daar zijn we dan, op een koninginnedag receptie in Ankara. Onwennig stappen we letterlijk en figuurlijk over de drempel. Gelukkig spotten we zowaar enkele bekenden en voor ik het weet ben ik verwikkeld in het netwerkcircuit wat een receptie eigenlijk is. Ik spreek bijvoorbeeld met een docente die geïnteresseerd is in de lessen over vluchtelingen die ik heb voorbereid. En ik ontmoet een dame die me vertelt waar ik Turkse les kan volgen (waar ik me straks voor ga inschrijven). De vrouw van de ambassadeur komt halverwege de avond nog even checken hoe het gaat, vraagt of we die en die al gesproken hebben omdat zij misschien ook nog wel iets voor ons kunnen betekenen, en fladdert weer naar het volgende groepje gasten. Ongelofelijk dat ze van zo’n 200 gasten kan onthouden wat ze doen! ‘Vrouw zijn van’ is absoluut een vak apart. Na een speech van de ambassadeur wordt het Wilhelmus ingezet EN komen de bitterballen langs, jeeeeh! :D Deze koninginnedag kan niet meer stuk!

Liefs uit Turkije,
Elga